All posts by aysabaw

Aysa is a stubborn island girl, drinking more than 3 cups of coffee a day, swimming with the reef sharks, turtles and parrot fishes almost everyday. If she is not reading her books, writing something comical, leaving rubbish comments on your posts or strumming her guitar, then she's up to some mischief.
Halu-halo

Mga Dahilan Kung Bakit Kailangan Mong Basahin ang Nobelang Dekada ’70

2 Comments

Ang Dekada ’70 ba ay isang nobelang kailangan mo lang gawan ng book review para makumpleto ang iyong requirements sa subject na Filipino o kaya ay Literatura para ikaw ay makapasa?

dekada 70 cover

Ang post na ito ay hindi isang book review na maaari mong i-copy + paste sa iyong takda at ipasa sa iyong gurong itatambak naman ito sa bookshelf hanggang sa matabunan na ng alikabok.

Ang post na ito ay magbibigay sa iyo ng mga dahilan kung bakit kailangan mong basahin (o basahin ulit) ang Dekada ’70.

Kababaihan

Ipinakita sa nobela ang ilang mga mukha ng kababaihan. Housewife. Asawa. Ina. Miyembro ng Kilusan. Survivor. Hindi lingid sa ating kaalaman na limitado lamang ang pwedeng gawin ng mga kababaihan noon lalo na sa kultura nating patriarkal, na ang mga babae ay para lang sa bahay.

Sa panahon ngayon na kung saan tanggap na ng lipunan ang mga babaeng may kani-kaniyang propesyon, hindi pa rin natin maialis ang kakaibang pagtingin sa mga babaing piniling maging housewives. Hindi lang naman mga babaeng may mataas na posisyon sa gobyerno o mga kumpanya ang may malaking silbi sa ating mundo. Mas malaki yata ang papel na ginagampanan ng ating mga housewives.

Iba’t iba man ang papel na ginagampanan ay dapat pa ring magkaroon ng pantay-pantay na pagtuturing sa mga kababaihan.

Kalayaan. Demokrasya.

Inilarawan sa nobela ang sitwasyon ng bansa noong Dekada ’70 hanggang sa unang mga taon ng sumunod na dekada kung saan tikom ang bibig ng mga mamamayan. Pili lang ang mga balitang inilalabas ng media. Pinapatahimik ang mga nag-iingay.

Bawat isa sa atin ngayon ay malayang nakapaghahayag ng ating saloobin. Isa itong pribilehiyong hindi tinamasa ng mga mamamayan noong Martial Law. Isang pribilehiyong hindi dapat sayangin, kungdi ay gamitin upang maging mga produktibong mamamayan.

Relasyong Pilipinas – Amerika

Ipinakita sa librong ito kung paanong patuloy ang panghihimasok ng Amerika sa ating bansa, kung paano sila nagpayaman habang pinalulubog tayo sa utang at kung nito pinatay ang kabuhayan ng Pilipinas – mga bagay na hanggang ngayon ay parang walang ipinagbago.

Katarungan, pagmamalasakit sa bayan at mga nakaraang hindi na dapat pa  maulit

Hindi lang si Rizal o si Bonifacio o si Luna ang nagbuwis ng buhay para sa bayan. Napakaraming naglaan ng buhay para sa kalayaan at karapatan ng bawat Pilipino na hindi nabigyan ng katarungan at hindi man lang nabigyan ng karampatang pag-alala. Marami sa kanila ay mga estudyante, manggagawa, magsasaka, guro at mga pangkaraniwang mamamayang tulad mo at tulad ko. Mga nakipaglaban para sa karapatan kapalit ng kanilang mga buhay.

Kung paulit-ulit tayong magkakamali sa pagpili ng maling lider ng bansa, paulit-ulit din tayong mawawalan ng pagbabagong ating inaasam.

Ika nga ng historian na si Ambeth Ocampo,

History does not repeat itself. We repeat history.

Ang Dekada ’70 ay hindi lamang isang librong pangkumpleto sa inyong requirements sa eskwelahan. Ang nobelang ito ay isang repleksyon ng ating malagim na nakaraan at kung paano marami sa mga pangyayari noon ay patuloy na nauulit-ulit pa hanggang sa kasalukuyan kahit ilang dekada na ang nakalipas matapos maisulat at mailimbag ang Dekada ’70. Kung hindi tayo kikilos bilang mga mamamayan ay magiging parang isang roleta na lang sa perya ang ating kasaysayan – umiikot nang walang katapusan.

Advertisements
OFW Layp

Mga Importanteng Paalala sa Paghahanap ng Trabaho sa UAE

11 Comments

united arab emirates

Sobrang dami ng mga Pinoy sa UAE ngayon na naka-Tourist Visa at naghahanap ng trabaho.

At sa sobrang hirap makahanap ng trabaho dahil sa tindi ng kompetisyon, marami sa ating mga kababayan ang kumakagat sa kahit anong offer. Marami ang naniniwala sa mga matatamis na pangako ng mga employer na bandang huli ay hindi naisa-sakatuparan.

May dalawang bagay na dapat niyong pag-ingatan kung kayo ay kasalukuyang nasa UAE at nakikipag-sapalaran. Hindi dapat kagat lang ng kagat sa kung ano ang io-offer dahil mapapaso na ang Tourist Visa niyo.

Sobrang babang pasweldo.

Dahil alam ng mga employers na sobrang hirap maghanap ng trabaho, sinasamantala nila ito. Alam nilang papayag sa kahit magkano na lang ang mga Pinoy wag lang hindi makahanap ng trabaho.

Maraming mga Pinoy ang pumipirma sa kontrata kahit AED 1,800 lang ang sweldo kasama na lahat-lahat dahil sa takot na hindi na makatanggap pa ng ibang offer. (Note: AED 1 is about 13 Php as of Jan. 2016)

Pinakamura na ang AED 650 na bedspace dito sa UAE. Mamamasahe ka pa at siyempre kakain at magpapadala. Ano’ng mapapala mo kung tatanggapin mo ang ganyan kababang offer lalo pa’t patuloy ang pagtaas ng cost of living sa UAE at bali-balita’y magkakaroon na rin daw ng VAT sa hindi malayong hinaharap?

Mga kumpanyang manggagamit pero hindi ka iha-hire.

May tinatawag na short-term at long-term na Tourist Visa dito sa Dubai.

  • Short-term Visa = 1 Month Validity
  • Long-term Visa = 3 Months Validity

Maraming kumukuha ng long-term visa dahil alam nilang hindi sila agad makakakuha ng trabaho sa loob lamang ng isang buwan.

Pero may mag siniswerte rin na kahit isang buwan pa lang silang nakikipagsapalaran ay nakakakuha agad sila ng trabaho. Ang problema, hindi lahat ng offer ay totoo.

May mga kumpanyang sasabihin sa iyo na mag-training ka muna o magkaroon muna kayo ng trial para makita nila kung magaling ka nga talaga at kung magugustuhan ka nila. Pag sinabi nilang 3 days trial, fair enough. Pero pag sinabihan ka na two weeks ang trial mo, kesyo may sweldo iyan o wala, magduda ka na.

Maraming mga naniwala at pumasok ng dalawang linggo na trial at matapos ang lahat ng kaniyang paghihirap ay sinabihan ng employer na hindi siya kukunin dahil hindi daw siya pasado sa kanilang standards. Dalawang linggo ang nawala sa kaniya na sana ay nagamit niya sa paghahanap ng ibang trabaho.

May kumpanya naman na sasabihan kang saka na lang daw ipo-process ang visa mo. Kapag malapit na mapaso ang current Tourist Visa mo. Kesyo sayang naman daw. Papapasukin ka nila kahit wala ka pang work permit (at bawal ito) at maswerte kung makakatanggap ng sweldo. Yung iba, sinasabihang saka lang sila makakasweldo kapag may visa na sila. Pero wala kang habol dito. Dahil wala kang work permit o visa ay hindi ka maaaring lumapit sa Labor para magreklamo at kayang-kaya ka nilang itanggi.

Sa kasamaang palad, yung iba, hindi na nga nakatanggap ng sweldo, napaso pa ang visa at bandang huli ay hindi rin na-visahan ng employer.

Kaya po para sa mga kababayan nating nasa UAE na kasalukuyang naghahanap ng trabaho, pakatandaan na:

  1. Huwag papayag sa sweldong ibinibigay kung alam niyong hindi makatarungan
  2. Huwag papayag na gamitin ng kumpanya ang inyong Tourist visa. Siguraduhing may work permit o visa bago ka pumasok; o kahit man lang umpisahan na ang pag-process dito.
  3. Huwag papasok hangga’t wala pa kayong napipirmahang offer letter o kontrata. Kailangang may pirma ng HR Manager o kahit sinong Manager ang offer letter niyo at kailangan may kopya kayo.

Maging wise po tayo sa pagtanggap ng trabaho. Oo, mahirap maghanap ng trabaho pero mas mahirap ang pumasok sa trabahong habang panahon mong pagdudusahan.

Halu-halo

New Year’s Resolution

5 Comments

Uso pa ba ang New Year’s Resolution? O baka ang mas tamang tanong ay kung uso pa ba ang pagsunod sa iyong New Year’s Resolution?

mga pagbabagong dapat gawin

Sa panahon ngayon, madalas ko na lang na nakikita sa listahan ng mga New Year’s Resolution ay mga #BalikAlindog. Parang iyon na lang ang pinagtutuunan ng pansin  ng mga tao ngayon. Ang mag-gym, magpapayat, maging “in shape” at magkaroon ng healthy living. Wala namang masama lalo na kung para iyan sa ikabubuti ng iyong pisikal na pangangatawan.

Kung saka-sakali naman na maisip mong gumawa ng New Year’s Resolution, bakit hindi ka kaya magsali ng mga bagay na simple ngunit kapaki-pakinabang sa lipunan. Promise, mas madaling matupad ito kaysa sa #BalikAlindog Resolution mo.

Heto ang ilan sa mga bagay na maaari mong isama sa iyong New Year’s Resolution:

1. Maging mabuti sa kalikasan

Narinig mo siguro na kamakailan lang ay nagkaroon ng Climate Summit sa France at hulaan mo kung para saan ang Summit na ito? Obviously, may mga ganitong pagtitipon dahil nakakawindang na ang pagbabago ng klima.

Kung ako sa iyo, siguro ay simulan mo ang pagtulong sa Inang kalikasan bago pa mahuli ang lahat. Simulan sa maliit na bagay tulad ng hindi pagtatapon ng balat ng kendi o upos ng sigarilyo kung saan-saan. At baka gusto mo ding simulan magtanim ng mga halaman sa iyong bakuran. Wag mo na isipin yung mga illegal loggers at nagqu-quarry, ang isipin mo muna ay yung mga bagay na kaya mong gawin.

2. Magkaroon ng Disiplina

Ilang beses (sa buong buhay mo) na tumawid ka sa hindi tamang tawiran?  Huwag mag-deny. Don’t tell a lie. Aminin! Hindi mo mabibilang sa daliri ng kamay mo kung ilang beses iyan.

Ilang beses ka ba sumakay at bumaba sa No Loading and Unloading Zone?

Minsan kailangan pa yata nating bumalik sa pagiging GSP o BSP para maalala kung ano ang ibig sabihin ng Disiplina.

3. Maging halimbawa sa mga kabataan

Ang kabataan ang pag-asa ng bayan. At kung ano ginagawa ng mga matatanda ay tama sa mata ng bata.

4. Bumoto ng Tama

Minsan lang sa anim na taon tayo nagkakaroon ng pagkakataong bumoto ng taong mamumuno sa ating bansa. Siguraduhing tama ang ating magiging desisyon.

5. Bawas-bawasan ang pag-aabang sa FOREVER

Mas magiging produktibo ka kung itutuon mo ang pansin mo sa mga mas makabuluhang bagay tulad ng pag-aaral at pagtatrabaho ng mabuti kaysa sa pag-aantay na iluwa ng langit ang iyong Forever.

6. Bawas-bawasan ang pagiging Bully

Hindi ko na siguro kailangan ipaliwanag pa kung ano ang ibig sabihin ng pambu-bully dito. Cyber Bullying man o  anong klase ng pambu-bully, hindi ito nakakatulong sa ating pag-unlad.

7. Magkaisa para sa mga bagay na ikabubuti ng ating lipunan

Record breaking ang ilang milyong tweets para sa AlDub ano? Ang tindi ng pagkakaisa ng mga Pilipino para sa mga bagay na nakakapagbigay sa kanila ng saya. Hindi ako kumukontra kung AlDub fan man kayo o hindi.  Sana lang  magkaroon din tayo ng ganito katinding pagkakaisa para sa mga napakaraming makabuluhang bagay tulad ng pagtulong sa ating mga kababayan sa panahon ng kalamidad o kaya pagtulong sa ating mga kabataang walang kakayanan mag-aral.

Madali lang di ba? Maliliit na bagay lang.

Happy New Year sa inyong lahat!

Halu-halo

Open Universities and Online Courses

7 Comments

Nais mo bang magbalik aral pero nasa ibang bansa ka o nasa Pilipinas ka nga pero kasalukuyan ka namang nagtatrabaho?

May solusyon na sa problema mong iyan.

Narinig mo na ba ang Open Universities o kaya ay Distance Education?

online studying philippines

Ang Distance Education o Distance Learning o Open University System ay isang magandang oportunidad para sa mga nagtatrabaho o sa mga kasalukuyang nakabase sa ibang bansa upang makapagbalik-aral o makakuha ng bagong kurso o kaya ay mag-Masteral. Posible na ito ngayon dahil mayroon nang tinatawag na Virtual Classroom kung saan nagtatagpo-tagpo ang mga estudyante at propesor, nagkakaroon ng recitation, mga debate at pagpapalitan ng mga ideya at kuro-kuro.

Para sa mga ngayon lang nakarinig ng Distance Learning, malamang clueless pa din kayo sa kung meron, o kung papaano nangyayari ang mga bagay-bagay dahil ganyan din ako nung una ko itong narinig.

May mga unibersidad tayo sa Pilipinas na nag-ooffer ng mga online courses tulad na lang ng:

Enrollment

May mga enrollment schedules na nakapaskil sa website ng mga unibersidad. Syempre bago ka mag-enroll, kailangan mo munang pumili ng kurso. Sinubukan kong kumuha ng kurso nung 2013 (Language and Literacy Education) kaso isang semestre lang ang natapos ko dahil sa sobrang kakulangan ko sa oras, hindi ko na nagawang mag-enroll pa ulit (bad time management he he).

Tuition Fee

Depende ito sa unibersidad, sa kaso ko mahigit Php8k ang binayad ko para sa isang semestre.

Units

Dalawang subject lang ang pwedeng kunin kada semestre (at least sa kurso ko), 3 units per subject.

Requirements

Makikita ang requirements sa kanilang website. Depende ito sa kursong nais mong kunin at sa unibersidad. Syempre nariyan na ang Transcript, Forms, 1×1 Photo, etc. May mga kursong pwede mong kunin basta nakatapos ka na ng high school pero mayroong nagre-require ng at least naka-2 years ka na sa college.

Virtual Classroom

Hindi ito literal na classroom kung saan naka-Skype lahat. Sa karanasan ko, bibigyan kayo ng access sa isang website. Doon niyo makikilala ang inyong propesor at  mga kaklase.

Dahil ang Distance Education ay para sa mga nagtatrabaho, nasa ibang bansa o mga walang pagkakataong makapasok sa “normal” na unibersidad, ang programa ay designed sa paraang hawak ng estudyante ang kaniyang oras – makakapag-aral  kahit anong oras o araw niyang gusto di tulad sa literal na klase na kailangan pumasok sa classroom sa takdang araw at oras, makakagawa ng assignments sa oras na komportable ang estudyante as long as maipapasa ito sa tamang araw na itinakda ng propesor.

Bibigyan kayo ng inyong mga propesor ng mga Manuals at ebooks. Kada linggo ay may isa o dalawang takda na ibibigay sa inyo, at may ipapabasang 2 hanggang 3 chapters ng manual o libro. Ang inyong takda ay inyong isusulat sa pahina (na parang chatroom) na gagawin ng inyong mga propesor. Ang inyong takda ay mababasa ng propesor at ng lahat ng inyong mga kaklase at dito kayo magpapalitan ng kuro-kuro. Ang inyong mga comments sa takda ng inyong mga kaklase ang nagsisilbing graded recitation.

Exams

Depende ito sa propesor niyo. Maaaring mag-exam kayo sa designated exam areas sa lugar na kinaroroonan niyo, maaring take home exam na madalas essay at maaari ding imbes na exam ay case study ang ipagawa sa inyo.

Bawal ang kopyahan sa exam at sa mga assignments. Obvious na obvious kayo dito.

English ang moda ng komunikasyon sa virtual classroom dahil may mga magiging kaklase kayong hindi Pilipino. Masaya ang talakayan dahil sa dami ng estudyanteng nasa iba’t ibang parte ng mundo, marami kang matututunang bago sa kanilang mga ibabahagi. Tulad din ng literal na classroom, may mga makukulit at panay ang comment, may mga seryoso masyado mag-comment, may mga pa-impress (yung hukay-balon English ba) at mayroon namang virtually tahimik.

Kung nais mong kumuha ng online course, ang matinding kailangan mo lang ay time management at ang matinding kalaban mo naman ay procrastination. Pero kung gusto mo talaga, may paraan.

*********************************

Note 1: Ang mga Unibersidad na nag-ooffer ng Distance Education ay hindi lamang limitado sa mga inilahad sa itaas. Ang mga ito ay halimbawa lang para mabigyan ng ideya ang mga mambabasa. Wala rin po kaming kinalaman sa mga Unibersidad na iyan kaya po kung mayroon kayong katanungan tungkol sa admission ay mangyari po lamang na mag-inquire sa kanilang mga website.

Note 2: Ang mga inilahad sa itaas (tulad ng virtual classroom) ay base lamang po sa karanasan ko sa Distance Learning at maaari pong maiba ang sistema depende sa unibersidad. Nilahad po ito para maging halimbawa lamang.

OFW Layp

Interview with an OFW

6 Comments

Ang post na ito ay pagsilip sa buhay ng isang kababayan nating nagtatrabaho sa Dubai.

karanasan ng isang ofw

Nakakuwentuhan ko ang isang kababayang tawagin na lang nating Ate A at kinamusta ko ang kaniyang kalagayan.

Si Ate A ay nagtatrabaho sa isang cleaning company. Pinapadala sila Ate A sa mga bahay o kaya opisina upang maglinis.

Ilang taon na kayo sa Dubai?
3 years na. 2 years ako sa unang kumpanya kong napasukan tapos isang taon na rin dito sa pangalawa.

Ok naman ba ang kumpanyang napasukan niyo?
Hindi. Gusto na nga namin umalis. Ang dami sa ‘ming ilang beses na nag-resign pero ayaw payagan kaya inaantay na lang namin lahat na matapos ang kontrata.

Teka, bakit hindi ok?
Mababa na pasweldo wala pa silang pakialam sa mga empleyado. 1000 (Php 12k++) Dirhams lang sweldo namin eh.

Paanong wala silang pakialam?
Tulad niyan, yung isa naming kasamahan na naglinis ng bahay, nakagat ng aso nung kliyente. Warat nga tshirt no’n nung umuwi. Umaga pa lang tumawag na siya sa office namin na nakagat siya ng aso at gusto niya magpunta sa ospital. Sinabihan ba naman siya nung mga taga-opisina na tapusin muna yung trabaho niya. Umaga yun nung makagat ng aso ah, tapos gabi na naisugod sa ospital. Isang araw lang siyang pinagpahinga tapos pinapasok na naman sa trabaho.

Grabe naman yata iyan. Wala naman yata silang awa.
Oo. Yung isa naman naming kasama naoperahan kasi may bukol sa may bandang leeg. Matapos ang isang buwan nagkaroon na naman siya ng bukol sa may bandang balakang na naman. Gusto na niya umuwi kasi pag nagpa-opera na naman siya dito, may bayad na. Isang beses lang libre ang operasyon. Ayaw siyang pauwiin pero ayaw din naman nila sagutin yung operasyon.

Nako. Health issues na yan ayaw pa nilang pauwiin. Tapos ayaw din naman nilang sagutin yung operasyon.
Wala nga silang pakialam eh. Minsan naman nirereklamo namin yung ibang kliyenteng Arabo kasi binabastos kami. Pero sabi nila di pwede mabawasan yung mga kliyente. Wala pa naman daw nangyayaring masama kaya ok lang daw ‘yun. Wala pa ba yun eh mina-manyak na kami? Mag-aantay pa ba sila na may mangyari sa amin?

Maiba tayo, nagkakasya naman ba yung sweldo niyo? Nakakapagpadala pa kayo sa Pilipinas?
Nakakapagpadala naman. Saka nagpa-part time kami. Pag natatapos ang duty ko ng alas-singko ng hapon, nagpa-part time pa ako hanggang alas-nwebe o alas-diyes. Depende kung may mapagpa-partime-an. Pag day-off din namin pinipilit naming makakuha ng part time. Sayang eh.

Kahit araw ng pahinga niyo talagang naglalagari pa kayo. Magkano naman po ang kinikita niyo sa pagpapart time?
35-40 Dirhams (Php 450 – 500 ++) kada oras. Madalas kada bahay 2-3 hours. Buti nga yung iba naming pinagpa-partime-an mababait. Binibigyan kami ng mga pagkain saka mga gamit na naipapadala namin sa Pinas. Minsan mga lumang damit at laruan ng mga bata. Sakto kasi madami na akong pamangkin. May pang-puno sa kahon.

Edi patang-pata kayo niyan pag-uwi?
Oo. Gabi na ko nakakauwi tapos kinabukasan maaga na naman. Pasalamat nga lang ako kasi yung ibang part time ko, nagdidilig lang ako ng halaman. Dun lang ako nakakapagpahinga ng kaunti.

Pero ganun talaga. Kesa naman umuwi ako ng Pinas wala naman mangyayari sa akin.

********************************************************************

Note: Ang mga inilahad sa itaas ay hango sa isang impormal na panayam sa isang kababayang nakadaupang palad ng may-akda dito sa Dubai.

Halu-halo

United Nations Day Celebration sa Pilipinas

3 Comments

Ngayong buwan ay nagkakagulo na naman ang mga mommies at daddies sa pagbili ng costume para sa United Nations Celebration na kadalasan ay ginaganap sa ikatlong linggo ng Oktubre.

united nations week philippines
mga kabataang pinoy na naka-costume para sa UN celebration (image source: mb.com.ph)

Pabonggahan na naman ito ng mga costume.

Tumambay ako sa palengke at nagmasid.  Mabenta yung mga costumes ng mga European Countries, Latin American Countries at mga Asian Countries tulad ng Thailand, China, Korea at Japan.

Eto kasi yung mga cute na cute tingnan kapag isinuot sa mga bata. Pag African costume na may bala-balahibo sa damit at head dress ay madalas inaayawan nila at nakikiusap sa teacher na palitan ang bansang naka-assign sa kanilang mga anak. Paano naman daw mananalo sa pagandahan ng costume yung mga anak nila kung may balahibo ng manok ang costume?

Medyo may kamahalan din pala ang mga costume na ito. Nakakapanghinayang at minsanan lang isusuot. Pinakamababa na ang Php 350 at minsan ay umaabot pa sa Php 900++ para sa isang set.

Minsan, bukod pa ang sumbrero, head dress, sapatos at iba pang accessories. Pero hindi naman talaga magpapatalo ang mga magulang ng henerasyong ito. Kailangan mas bongga ang costume ng mga anak nila, kailangan manalo sila sa pagandahan ng costume, kailangan may mai-post sila sa social media. Kaya kahit masakit sa bulsa, ayus lang.

Noong 90’s, mayroon na ding ganitong mga selebrasyon tuwing Oktubre, at tandang-tanda ko na naiinis ako dahil iisa lang ang costume ko mula Grade 1 hanggang Grade 6. Sinadya yata ng mga magulang ko na one size fits all yung costume ko.

Nagamit ko ang isang costume sa pagganap bilang Ms. Morocco, Ms. Turkey, Ms. Pakistan, Ms. Saudi Arabia at Ms. Bangladesh. Naiinis ako noon. Kasi kako bakit ang pangit ng mga bansang ina-assign sa akin ng mga teachers ko.

Isang beses lang ako nakapagsuot ng bonggang nirentahang gown nung gumanap ako na Ms. Canada, at yun na yun. Pero inggit na inggit talaga ako sa mga gumaganap na Ms. USA, Ms. Korea, Ms. Japan, Ms. Germany, Ms. Spain… kasi ang gaganda ng mga costume nila. Sabi nila Ermats, baka daw kasi mukha akong Arabo or Bumbay (saan banda?!) kaya ganung mga bansa ang palaging naassign sa akin.

Pero yung totoo, naiintindihan kaya ng mga bata kung bakit may United Nations Celebration? At ano kaya ang natututunan ng mga bata tungkol sa mga bansang inirerepresenta nila?

Aminado at guilty din naman ako na noon, ang akala ko lang ay pinagdidiwang lang tuwing Oktubre ang pagkakaisa ng mga bansa. Yun lang. Hindi ko alam noon na ang United Nations pala ay nakikialam din sa mga issue ng kahirapan, gender equality, environment, edukasyon, ekonomiya, human rights at siyempre ang kapayapaan at iba pang napakaraming issue. Kailan ko nga lang din nalaman na taun-taon pala ay may tema ang UN Celebration at ang tema ngayong 2015 ay International Year of Soils at International Year of Light and Light-based Technologies. 

Bukod pa dito, sana ay ginagamit din ang selebrasyon ng United Nations para mapaunlad ang kaalaman ng mga bata sa Heograpiya.

Sa pagtambay ko sa palengke ay may nakadaupang palad akong mga magulang at mga anak na nalilito. Ano daw ba ang costume ng Haiti? Ipinakita ng tindera ang kanilang brochure ng mga costumes at parang ayaw maniwala nung magulang nung bata.

haiti costume
haiti traditional dress

“Ganyan ba talaga yun? Hindi ba maiitim yung mga tao sa Haiti? Hindi ba sa Africa iyon? Hindi ba dapat tribal yung costume nun?”

Sumabad ako. “Naging Spanish and French Colony ho sila kaya medyo ganyan ang traditional costume nila. Saka nasa Carribean po sila at hindi sa Africa.”

Ayaw pa din maniwala nung mga magulang at umalis na lang nang walang nabili dahil ipinipilit nilang nasa Africa ang Haiti.

Mayroon namang dumating na naghahanap ng traditional costume ng Australia, pero kailangan daw ay Tasmanian.

Nung pinakitaan naman sila ng costume ng Tasmanian Aborigines ay umayaw naman sila. Bakit daw ganun ang costume ng Australia? Hindi ba dapat gown at parang dress ng mga European Countries?

aboriginal costume
tasmanian aboriginal dance festival sa australia (image source:www.gocampingaustralia.com.au)

Sana lang ang United Nations Celebration tuwing Oktubre ay hindi lang maging costume party at beauty pageant.

Sana ay maging daan ito para mas lumawak ang kaalaman ng ating mga kabataan tungkol sa mundo at sa mga nangyayari dito.

Halu-halo

Ang Corporate World ay Parang Hunger Games Arena

2 Comments
bilang ng mga walang trabaho sa pilipinas
Source: p12, The Filipino Times, Sept 11-17, 2015 edition

Ayon sa Filipino Times (dyaryo sa UAE), umangat ang bilang ng mga walang trabaho sa Pilipinas nitong nakaraang tatlong buwan. Ayon sa survey, mula 9M jobless Filipinos, naging 10.5M ito.

10.5M na Pinoy ang walang trabaho sa kasalukuyan. Taon-taon ay nadadagdagan pa ang populasyon ng mga unemployed dahil sa dami ng mga guma-graduate. Pero ano ba ang mas mahirap? Ang makahanap ng trabaho o ang manatili sa trabaho?

Ang corporate world ay parang Hunger Games Arena. Mahirap na makapasok, mahirap pa mag-survive.

hunger games scene

Ang larawang ito ay ang pagsisimula ng Hunger Games (kung hindi mo alam kung ano ang Hunger Games, ito ay isang trilogy, may libro at may palabas — meron bang hindi nakakaalam kung ano ang Hunger Games?) kung saan ang lahat ng mga kalahok ay nakatayo sa kani-kanilang pwesto, nag-aantay ng go signal para simulan na ang takbuhan papunta sa Cornucopia kung saan makakakuha sila ng survival supplies.

Ang senaryong ito ay maihahalintulad sa araw ng inyong interview kung saan magkakasubukan ng inyong kaalaman at abilidad. Sa sobrang dami ng aplikante para sa iilang bakanteng posisyon lamang, matinding matindi ang labanan. Isang maling hakbang, parang bombang sasabog ang iyong pagkakataong makuha ang trabaho.

Marami kayong makakalabang mga batikan na. Yun bang may work experience na at kadalasan kahit fresh grad ka, hahanapan ka ng related experience.

pangkat sa hunger games
Gaano ka kahanda pag pumupunta ka sa interview? Kaya mo bang lumaban sa mga batikan?

Bukod sa experience, madalas na titingnan din sa mga aplikante ang taas ng pinag-aralan, ang unibersidad na pinanggalingan, kung sino ang may kakilala sa loob at kung sino ang may pinakamatinding pleasing personality.

Kapag nakalusot ka na sa screening at nakapasok ka na sa kumpanya, ang challenge naman ay kung paano ka mananatili dito.

Sa loob ng kumpanya, marami kang makakasalamuha. Yung iba, makakatulong sa iyo, at yung iba naman ay magtutulungan para sa pagbagsak mo o pagkatanggal mo sa kumpanya.

May iba’t iba kang makakasama sa trabaho.

May mga akala mo ay mukhang ewan lang pero sila pala yung mga mababangis at mauutak.

hunger games actor

Meron naman na tahimik at playsafe lang.

playsafe hunger games character

May mga taong mukhang warfreak pero bandang huli pala ay makakakampi mo.

war freak hunger games

Meron namang sadyang badtrip sa ‘yo at siyang magiging kontrabida sa buhay mo.

kontrabida hunger games

Meron namang mukhang mahina pero kakampi mo hanggang sa huli.

kaibigan hunger games

Minsan naman, di mo alam kung sino sa mga bossing ang tunay na kaaway at tunay na kakampi.

kaaway o kakampi hunger games

Ang corporate world ay hinalintulad ko sa Hunger Games Arena dahil parehas sila ng konsepto: survival of the fittest. Matindi ang screening, pero mas matindi ang labanan sa loob  ng arena. May mga nagwawagi at nananatili, meron din namang na-e-eliminate.

nanalo sa hunger games
Sandamukal na pagsubok ang pagdaraanan mo bago ka magwagi.

Agawan sa trabaho. Agawan sa promotion. Agawan sa posisyon.

Ano ang mga dapat gawin para makalampas sa Cornucopia (makalusot sa screening)?

  1. Dapat maganda ang iyong resume
  2. Dapat maging handa sa interview
  3. Dapat alam mo ang isasagot sa interview

Ano naman ang mga dapat mong gawin para maging survivor sa loob ng arena?

  1. Mag-obserba, matuto, makipagsabayan.
  2. Matutong rumespeto sa mga batikang empleyado.
  3. Matutong makisama.
  4. Magtrabaho ng malinis at tapat.
  5. Dumiskarte ng tama.
  6. Maging invisible kung kinakailangan pero maging extra visible kung kelan dapat.
  7. Piliin ang mga pagkakatiwalaan.
  8. Always expect the unexpected.

Ikaw, handa ka na bang sumabak sa labanan?

versus odds hunger games

*****

Disclaimer: Hindi pag-aari ng blogsite na ito ang mga larawan sa itaas.

OFW Layp

Basta OFW, Mayaman na Agad?

5 Comments

“Ma’am ilang taon na kayo dito sa Dubai?” tanong sa ‘kin ng Pinay na driver nung masakay ako sa taxi niya.

“Nine years na po” sagot ko naman.

“Edi ang yaman niyo na?” halos pasigaw at natatawang sagot sa akin ni ate.

overseas filipino workers

Madalas pag naririnig ng mga tao na sa ibang bansa ka nagtatrabaho, akala nila mayaman ka na.

Madalas din na nagda-drama ang ating mga kapwa OFW dahil akala ng mga kamag-anak nila at mga kaibigan ay namumulot lang sila ng pera. Yung tipo bang isang beses ka lang kung sumweldo sa isang buwan pero dalawa o tatlong beses kang hihingan ng pera o kaya naman ay uutangan ka’t ililista naman sa hangin tutal, malakas ka naman daw kumita.

Pero bakit nga ba ganito ang perception ng mga tao sa mga OFW? Bakit akala nila, basta OFW eh mayaman na? Dahil ba sa mga imported na items na laman ng balikbayan box na madalas natatanggap ng mga kamag-anak nila sa Pilipinas? Dahil ba may maganda o at least disenteng bahay? Dahil ba may sasakyan? Dahil ba naka-Rayban o Rolex pag-uwi?

Disenteng Bahay at Sasakyan

bahay, lupa at sasakyan

Paano magkakaroon ng disenteng bahay ang mga OFWs kung hindi sila mayaman? Paano sila nakakabili ng bahay at lupa sa mga subdivision? Ng bagong sasakyan?

Hindi lang napapansin ng marami pero, yung mga OFW na may magaganda o disenteng bahay ay dekada na ang itinatagal sa ibang bansa. Hindi dahil mayaman sila kungdi dahil patuloy silang nagpapabalik-balik sa ibang bansa.

Nagtatrabaho din sila gaya ng bawat isa sa inyo. Iba lang kasi sa paningin ng mga nasa Pilipinas dahil hindi nakikita ang mga OFW araw-araw na pumapasok sa umaga at umuuwi sa gabi tulad ng mga kapitbahay nila sa Pilipinas. Kaya di nila alam na maaga din silang gumigising at nag-o-over time din.

Minsan lang din makita ang mga OFW. Isang beses sa loob ng isa o dalawang taon? Kaya hindi din napapansin na matagal na silang wala sa Pilipinas. Ang napapansin lang ay unti-unti na nilang naipapagawa ang bahay. Mapapansin na lang na nakabili na sila ng sasakyan.

Hindi rin alam ng mga nasa Pilipinas na yung mga bahay, lupa at sasakyan nila ay malamang, hindi pa nila tapos bayaran. Baka kagaya din ng iba ay naghuhulog pa sila sa PAG-IBIG o kaya sa mga pinagbilhan nila ng lupa at sasakyan.

Yung iba naman, hindi lang isang tao ang OFW sa pamilya nila. Minsan, halos lahat silang magkakapatid ay nasa abroad, yung iba pati mga tiyahin o pinsan ay nasa ibang bansa lahat kaya nakakayanan nilang magpagawa ng malaking bahay.

Minsan naman din kasi, maraming mayayabang  na balikbayan (ang tamaan huwag magagalit). Yun bang talagang nagpapasiklaban sa pagandahan ng bahay at sasakyan?

Pero naman, kahit pa pinagmamayabang nila yan, wala rin naman tayong magagawa. Di natin sila masisisi dahil pinaghirapan din naman nila yan.

Mga Makabagong Appliances

mga bagong kagamitan

Nasubukan niyo na bang pumasok sa bahay ng isang OFW? May flat screen ba na TV? May naglalakihang speakers at matitinding sound system? Malaking ref? Magandang washing machine? Microwave? Kung hindi sila mayaman, bakit marami sila niyan?

May mga OFW na nag-uuwi ng mga appliances tulad ng mga TV at sound system, mga gamit na pwede nilang ipakahon o bitbitin pauwi. Paano kaya sila nakakabili niyan, ano? Bukod sa buwan-buwan nilang pagpapadala, nakakabili pa sila ng mga appliances.

Pero ano ang tunay na istorya at nakakapag-uwi sila ng mga ganyan? Minsan, mga pinaglumaan ng amo at binigay na lang sa kanila ang iniuuwi nila. Minsan sa garage sale sila bumibili. Minsan ilang buwan nilang pinag-iipunan para makabili niyan bago makauwi. Tulad ng ibang tao na nag-iipon para makabili ng appliances o inuutang na lang ang pambayad at buwan-buwan binabayaran, ganun din ang mga OFW.

Paano naman yung ibang balikbayan, namimili pa ng mga ref, washing machine at iba pang gamit?

Alam niyo ba kung ano ang tumatakbo sa isip ng isang OFW kapag nahilingan ng nanay na “‘Nak kinakalawang na yung ref natin, baka pwede mo na palitan?”

Sasabihin ng OFW sa sarili na “Sige, kahit maubos ang dala kong pera. Mababawi ko naman ‘yan ulit pag-alis ko.”

Ngayon, unti-unti niyo na bang nauunawaan kung bakit pabalik-balik na lang ang mga OFW sa ibang bansa?

Kapag nagba-bakasyon sa Pilipinas ay panay ang lakwatsa

lakbay lakwatsa

Bakit nga ba panay ang lakwatsa ng mga balikbayan kapag sila’y umuuwi? Dahil ba marami silang pera?

Maraming OFW ang nadedestino sa mga lugar na mahigpit at wala silang laya. Babangon, papasok, uuwi. Hindi sila nakakalabas dahil hatid-sundo lang sila ng company service. May ilang bansa sa gitnang silangan at Africa ang ganito. So, isipin mo na lang na ganyan ang buhay mo sa loob ng isa, dalawa o tatlong taon? Hindi ka ba n’yan parang bilanggong pinalaya kapag nakauwi ka sa Pilipinas? Hindi ka ba masasabik na maglakwatsa?

Sabihin na nating nasa malayang bansa naman sila, pero sa loob ng ilang taong hindi nila kapiling ang pamilya nila, hindi kaya sila masasabik na gumala o kumain sa labas na kasama sila?

Lahat ng mga anak o kapatid ay sa Pribadong Paaralan nag-aaral

pribadong paaralan

Para saan ba ang pinaghihirapan ng mga OFW? Hindi ba’t umaalis sila para mabigyan ng disenteng edukasyon ang kanilang mga anak at kapatid?

Binubuhay lahat ng mga kamag-anak

sinusuportahang mga bataNakakalungkot isipin pero totoo. Isa ito sa mga maling ginagawa ng mga OFWs kung kaya’t hindi na sila makatigil sa pagpapabalik balik sa ibang bansa. Pero hindi ibig sabihin na nakasandal sa isang tao ang buong angkan ay mayaman na siya o kaya na niya. Minsan, kinakaya niya na lang.

Branded ang mga damit, sapatos bag at relo

branded items

Hindi lahat ng mga OFW ay branded ang mga gamit at hindi rin lahat ng hindi OFW ay hindi branded ang gamit (gets mo?).

Totoo na marami ngang magarbo at mayabang, na dinidisplay sa facebook nila lahat ng mga branded items nila. Maraming guilty dito, ‘wag tayong hindi umamin hehe.  Yung iba siguro, kaya talaga nilang bumili, yung iba, nagpupumilit bumili at yung iba nag-iipon para makabili.

Minsan ilang gabing nagi-instant noodles lang matapos bumili ng branded na bag o sapatos (sad but true – mas inuuna pa ang luho kaysa pangangailangan). Yung iba naman, dyan sa mga sale lang bumibili ng mga branded na gamit para makamura, para makapaguwi ng maganda gandang pasalubong para sa pamilya at minsan ay maregaluhan naman ang sarili.

Ilang dekada na sa ibang bansa

manggagawang ofw

Akala ng karamihan, mayayaman na ang mga nagtatagal sa ibang bansa. Ang hindi nila alam, mahirap na umalis sa OFW life cycle.

Gaya nga ng nabanggit ko na, madalas, kapag nagba-bakasyon ang mga OFWs, ubos lahat ng perang naiuwi kaya kailangan na naman umalis. Sa totoo lang, dapat ma-break ang life cycle na ito dahil isa ito sa mga dahilan kung bakit napakarami sa ating mga kababayan na kahit ilang dekadang nagtrabaho at tumatanda na lang sa ibang bansa ay umuuwing broke, kabado dahil walang retirement o pension plan at hindi na alam kung ano ang magiging source of income pag umuwi na sa Pilipinas para mag-retire.

Minsan naman, sinusubukan din nilang umuwi sa Pilipinas para dun humanap ng trabaho o pagkakakitaan para naman malapit lang sila sa pamilya. Pero kung hindi napakaliit ng ibinibigay na offer ng mga kumpanya, biktima naman sila ng pambu-bully ng mga katrabaho. (Binubully ba kamo ang mga ex-OFW kapag nagtrabaho sa Pilipinas? Maraming kaso niyan.) Kaya wala silang ibang choice kundi maghanap na naman ng trabaho sa ibang bansa.

Kaya naman, sana ay nakapagbigay linaw ang post na ito sa maling perception ng maraming Pilipino sa mga nangingibang bansa. At bago ka magparinig na size eight lang ang paa mo o Bvlgari lang ang pabango mo o M&Ms man lang ang iabot sa iyo ng kaibigan o kamag-anak na magbabalik sa bayan, mag-isip isip ka muna.

***********************************

Disclaimer: Ang mga larawan sa itaas ay hindi pag-aari ng blogsite na ito.

OFW Layp

Paano Makakuha ng OEC sa Dubai

4 Comments

Para sa mga OFW sa Dubai na  magbabakasyon sa Pilipinas, siguraduhin munang kumuha na dito ng OEC (Overseas Employment Certificate) para hindi ka na maabala pagdating sa Pinas at bakasyon galore ka na lang!

Eto ang mga dapat gawin:
  1. Mag register online. I-click ito para sa link. Tandaan ang iyong password dahil kakailanganin mo ito ulit para sa pagpi-print ng OEC.
  2. Punuan ang mga detalye ayon sa hinihinging impormasyon ng website (pangalan, address, employer, atbp.)
  3. Siguraduhing tama ang impormasyong ilalagay.
  4. Kailangan mo din mag-upload ng passport size photo sa website.
  5. Kapag nakumpleto na ang mga detalye, i-click ang “Next Step” na makikita sa top right ng page gaya ng nasa larawan sa ibaba oec online application dubai
  6. Pagka-click sa “Next Step”, hihingan ka ng impormasyon tungkol sa iyong flight details. May paalalang nakasaad doon at ito ay napaka-importante:
    • Para makabyahe, kailangang 6months valid pa ang iyong pasaporte
    • Ang OEC ay valid lamang sa loob ng 60 days. (Kaya kung lampas 60 days ang iyong bakasyon sa Pilipinas ay doon ka na lang kumuha ng OEC)
  7. Pumili ng lugar (pwedeng Dubai o Abu Dhabi) pati na din ng araw at oras ng appointment.
  8. I-print ang Info sheet (3 copies needed) dahil kailangan mo itong dalhin sa araw ng iyong appointment kasama ang original passport at valid visa. Para makapag-print ng info sheet, i-click ang  “My Transactions” sa bandang kaliwa ng pahina. Tapos ay i-click naman ang “Appointments” at makikita sa bandang kanan ang “Print Info Sheet”. May makukuha ka ring email confirmation kung saan may link na pwede mo ring i-click para makuha ang Info Sheet. oec application online dubai (print info)
  9. Pumunta sa Philippine Consulate sa araw at oras ng appointment.
    • Dalhin ang original passport
    • Magdala ng tatlong kopya ng Balikbayan Info Sheet
    • Magdala ng kopya ng inyong 2 way ticket 
  10. Magtungo sa area ng processing ng OEC. Ibigay ang tatlong kopya ng Info Sheet, kopya ng ticket at ang iyong original passport.
  11. Magtungo sa PAG-IBIG window at bibigyan ka ng PAG-IBIG number pero hindi mo kailangan magbayad. Sa mga Money Exchange Centers ka na magbabayad ng PAG-IBIG contribution.
  12. Magtungo sa cashier at magbayad ng AED 102 (OEC: AED 10 + OWWA: AED 92)
  13. Mag-login uli sa https://www.bmonline.ph/   at magprint ng 3 copies ng inyong OEC.

****

Paano pumunta sa Philippine Consulate General sa Dubai:

via Green Line : bumaba sa Al Qusais Metro Station at magtaxi papuntang Consulate. Nasa AED 12 lang ang pamasahe sa taxi

via Red Line : bumaba sa Rashidiya Metro station at magtaxi papuntang Consulate. Mas mataas ng AED 5 – 10 ang ibabayad mo sa taxi kung dito ka manggagaling kaysa kung sa Al Qusais.

Address:
Philippine Consulate General
Street #2C, Beirut Road
Al Qusais, Dubai
United Arab Emirates

****

PS: Masayang-masaya po ang may-akda nito dahil sa tinagal-tagal na niyang kumukuha ng OEC, ngayon lang siya nauna sa pila (at iilan lang sila sa pila) at nakatapos siya ng transaction sa loob lamang ng labing limang minuto (o mas maiksi pa). Dahil siguro ala-una ng tanghali ang kanyang appointment at nag-lunch break ang lahat.

OFW Layp

Bakit Mabagal ang Career Growth ng Ibang Pinoy sa Ibang Bansa?

5 Comments

Maraming kababayan natin sa ibang bansa ang nagtataka kung bakit napakabagal ng promotion nila. Minsan nauunahan pa ng mga baguhan na makaangat.

Kilalang masipag ang mga Pinoy, mabilis matuto, sumusunod kahit mahirap ang mga pinapagawa ng nakatataas at mahuhusay umunawa at magsalita ng Ingles. Madalas ay natututo pa sila ng local language ng bansang kinaroroonan dahil nga sa bilis mag-adapt at matuto.

Pero kung maabilidad tayo, masipag at matyaga, bakit nga ba minsan ay napakabagal ng ating career growth? Bakit madalas ay nananatili tayo sa ibabang parte ng pyramid? Saan ba tayo nagkakamali?

career growth

Ilan lang ang mga ito sa maaaring mali sa ginagawa nating diskarte:

1. Kuntento na

Hindi masama ang makuntento. Di ba nga, dapat makuntento tayo kung anong meron tayo? Pero iba namang kaso kung nais mong umunlad. Dapat ay nagse-set tayo ng goals natin. Hindi ba’t madalas itanong sa interview yan? “Where do you see yourself 5 years from now?“

Kung meron tayong goals, meron tayong i-lo-look forward. May motibasyon tayo para magtrabaho at higitan pa ang kaya nating gawin para ma-achieve ang ating inaasam.

2. Stick to Pinoy Community

Kapansin-pansin na ang mga Pinoy ay laging sabay-sabay kumakain ng tanghalian sa opisina, sabay-sabay umuuwi at magkakasamang gagala sa day-off nila. Wala namang masama. Kaso may mga hindi magandang bunga kapag palagi kang naka-stick sa kapwa Pinoy mo:

  • Wala kayong ibang pag-uusapan kundi ang inyong mga buhay-buhay, ang buhay-buhay ng inyong mga katrabaho, mga latest sa inyong mga newsfeed – sa madaling salita – TSISMIS
  • Wala kayong bagong natututunan dahil walang bago sa inyong pag-uusapan
  • Nakakahawa ang negativity. May mga Pinoy na kapag nainis sa mga katrabahong ibang lahi ay ipinangunguwento sa mga kapwa niya – naghahanap ba ng kakampi’t karamay? Siyempre bilang kapwa mo ay kakampihan mo naman. Nahahawa pati yung mga hindi naman talaga kasali. Dito nagkakaroon ng pagkakampi-kampi at hindi nagiging maganda ang atmosphere sa workplace.

3. Toma

Maraming Pinoy ang halos gabi-gabi o linggo-linggong umiinom. Ang kasamaan lang nito, minsan nagkakagulo sila sa staff accomodation. Kung hindi man ay nagsi-sick leave kinabukasan kapag matindi ang hangover. Minsan sabay-sabay pa nila itong ginagawa at nakakaapekto sa kanilang mga trabaho.

4. Lablayp

Hindi masamang magka-lablayp kung hindi hahaluan ng drama, lalo pa kung hindi madadamay ang iyong trabaho.

5. Mapagalitan lang akala pinag-iinitan na

Kapag napapagalitan ang mga Pinoy (lalo pa kung ibang lahi yung mga bossing), nagdadamdam. Hindi niya ito nakakalimutan. Oras na mapagalitan siya ulit, akala niya pinag-iinitan na siya. Iniisip nya na dahil Pinoy siya at ibang lahi yung amo ay iba na ang trato sa kaniya.

Normal lang naman ang mapagalitan paminsan-minsan lalo na kung may kapalpakan ka naman talagang ginawa. Di naman tayo perpekto diba? Kung ikaw ay mapapagalitan, tingnan mo din ito sa ibang anggulo. Baka naman ang nais lang ng amo mo ay mas pag-igihin mo pa. Although, hindi mo naman talaga maiaalis ang favoritism ng mga amo sa kalahi nila, unaawain mo muna ang sitwasyon at wag agad-agad mag-iisip ng masama.

6. Ayaw mag-Over Time 

Maraming Pinoy na gusto ma-promote pero ayaw mag-OT. Gusto lang mag-OT kung may bayad. Well, karapatan naman ng bawat manggagawa na mabayaran ang kanilang pagtatrabaho ng extra sa oras.  Pero minsan, kelangan mo ding mag-invest ng oras sa trabaho kung gusto mong may kahinatnan ka.

Kung sa negosyo nag-iinvest ka ng pera at panahon, sa promosyon naman – oras at debosyon. Siguro naman, obvious sa inyo na plus points sa amo niyo pag nakikitang nago-over time kayo lalo na pag may mga deadline. Naa-appreciate din ng mga bossing yung mga nago-OT ng walang reklamo hehe.

7. Makinig at makisalamuha din sa ibang lahi 

Gaya nga ng sabi ko kanina sa number 2, mahilig ang mga Pinoy na sumama lang sa kapwa nila Pinoy. Pero hindi din masama na makisalamuha ka sa mga katrabaho mong ibang lahi.

Kapag may mga team outing kayo, subukan mo ding makipag-usap sa mga katrabaho mong hindi mo madalas nakakausap sa loob ng opisina, ganun din ay maaari mo nang i-approach ang boss mo kung kasama siya, sa mas casual na paraan. Kahit pa alam mong boring ang team outing niyo, sumama ka pa din. Bakit? Tulad na lang na karamihan sa mga malalaking business deals ay na-co-close habang ang mga businessmen ay naglalaro ng golf, marami ring maaaring mga ‘deals’ ang ma-co-close or mapag-uusapan sa mga team outings.

Kung nais mong ipaalam sa boss mo na gusto mo ma-promote pero hindi ka makatyempo, malay mo ito na ang tamang panahon. Siguraduhin mo lang na konti pa lang ang naiinom niyo (kung may alak na involved sa outing) kapag nagpahiwatig ka sa boss mo hehe. Investment din ang pakikihalubilo sa mga katrabaho.

Ito rin ang panahon para makita mo yung other side ng mga katrabaho at bossing mo sa labas ng trabaho at ganon din sila sa ‘yo. Siguraduhin mo lang na “good” side mo ang makikita nila. Hindi porke’t libre ang pagkain at inumin ay susulitin mo na.

8. Money matters

Maraming Pinoy ang palipad na sana ang career pero bumabagsak dahil nasisilaw sa kaunting halaga. Isipin lagi na hindi nabibili ang tiwala.

9. Kulang sa leadership skills

Minsan, hindi sapat ang sipag at over time lang para ma-promote. Kelangan mo din magkaroon ng leadership skills.

Ito ang pinaka-kritikal na aspeto ng promotion. Ang mag-promote ng rank and file staff at gawin itong supervisor o manager kaya hindi ganoon kadali ang pagsala sa mga ipo-promote. Hindi lahat ng mahusay sa trabaho ay kayang mag-lead ng team. Hindi rin lahat ng masipag at matalino ay mayroong managearial skills. Iba ang pagtatrabaho lang sa pagpaplano, pagde-delegate ng tasks sa staff, at pagre-report sa senior managers/supervisors.

Itanong mo muna sa sarili mo kung kaya mo ito bago ka mangarap ng promotion. Pero lahat naman ito ay matututunan mo sa tamang panahon kaya wag mawalan ng pag-asa. Wag ka nga lang magmamadali na ma-promote dahil pinipitas lang ang bunga pag ito ay hinog na.

10. Tsismoso

Aminin mo man o hindi, likas sa atin ang pagiging tsismoso. At dahil trademark na natin ito, minsan mahirap kumuha ng tiwala ng mga bossing. Maraming mga confidential company info ang ayaw nila ipagkatiwala (minsan) sa mga Pinoy dahil nga pag nalaman ng isa, malalaman na din ng buong komunidad.

11. Pabigla-bigla magdesisyon

Gaya ng sinabi ko kanina sa number 5, ang Pinoy pag napapagalitan, nagtatampo. Minsan nagpapabigla-bigla ng desisyon, nagre-resign. Minsan din pag involved na ang usaping puso at di kinakaya ang personal na issue sa buhay ay nagre-resign. Nawawalan ng oportunidad dahil hindi na pinag-iisipan ang pagre-resign.

12. Ayaw umalis sa comfort zone

Maraming Pinoy ang takot umalis sa kanilang comfort zone. Minsan, sa tagal na nila sa isang kumpanya ay nagiging sobrang komportable na sila dito kaya kahit may ibang oportunidad ay ayaw nilang sunggaban. Takot na silang sumubok, takot na sila sa mga pagbabago.

13. Dahil Pilipino tayo

Aminin mo man o hindi, mas magaganda ang career opportunities para sa mga hindi Pinoy. Ang ibig kong sabihin ay yung mga nakakapagsalita ng French, may Western passport at yung mga nakapag aral sa mga Swiss o iba pang International Schools.

Wala na tayong magagawa pa tungkol sa number 13, unless gusto mo pang mag-aral ng French, may maliit na chance ka pa. Kaya ituon mo na lang ang pansin mo sa mga ibang bagay na magagawan pa ng paraan kaysa magmukmok ka dahil sa number 13.

***

Paalala po na ang lahat ng inilahad ko dito ay opinyon base sa aking naging obserbasyon. Maaring tumugma ito o hindi sa inyong sitwasyon – depende po. Maaring hindi applicable para sa iyo ang mga nakasulat pero sana ay may natutunan ka din kahit kaunti.

Salamat sa pagbabasa 🙂

OFW Layp

Ang Kakulangan sa Kaalaman ng mga Dayuhan Tungkol sa Pilipinas

12 Comments

Never eat alone – pamagat yan nung librong tawag pansin sa bookstore. Wag daw kumain mag-isa kung gusto mo daw maging matagumpay. Wala naman akong magagawa kung mag-isa akong kakain ng hapunan ngayon, nagsusulat habang nag-aantay mahainan.

Nag-ikot ako sa bookstore kanina at napadaan sa may history section. Syempre di naman ako umaasang makakakita ako ng sandamakmak na Philippine History books dahil nasa Dubai ako, pero umasa ako na sana kahit man lang isa ay may masilayan ako. Kahit man lang isa.

Wala.

tindahan ng libro sa dubai
sa dami ng librong ito, wala ni isang tungkol sa kasaysayan ng pilipinas…

Nakakalungkot lang na wala man lang tayong parte sa history section ng bansang aking/ating pinagsisilbihan. Ng bansang umiinog sa pamamagitan ng mga expat workers na kung saan napakalaking porsyento ay binubuo ng mga Pinoy.

Pumunta ako sa Asian section. Iisang shelf lang ang nakalaan para sa buong Asia, sa buong kasaysayan nito. Habang ang buong history section ng bookstore na ito ay napaligiran ng, syempre, Arab history, history ng America, United Kingdom, Germany at Russia at mga may kinalaman sa WW2.

China. Japan. Korea. Cambodia. Thailand. Myanmar. Singapore. India.

Buti pa sila, buti pa ang mga bansang iyan. Nandito ang kanilang kasaysayan. Nandito ang kanilang kwento. Abot-kamay ng mga nais makaalam ng kasaysayan nila. Pero tayo, wala. Walang ibang istorya ang mga Pinoy dito kundi ang kwentong kaming lahat ay mga trabahador.

Malalaki ang mga librong tungkol kay Lee Kuan Yew ng Singapore, biography niya iyon malamang. Listahan ng kanyang mga achievements at kung paano nya nahulma ang Singapore kung ano ito ngayon.

Napakarami ring libro ang tungkol kay Mao Ze Dong ng China. Kwento ng kaniyang buhay, ng kanyang kabataan, ng kanyang katandaan, ng kanyang husay at maging ang kanyang kabrutalan. Marami ring librong tungkol sa pag-unlad ng ekonomiya ng China at kung bakit sila ang nangunguna ngayon.

Andyan din ang history ng Korea at kung papaano ito nahati. May mga libro din tungkol sa kasalukuyang pinuno ng North Korea, ng kaniyang ama at ang kanilang mga pinaggagagawa.

May mga librong tungkol sa kalupitan at kawirduhan ni Pol Pot ng Cambodia na ginustong i-reset ang taon ng Cambodia noong 1975 at gawin itong Year Zero, at librong tungkol sa peaceful revolutionary leader (since Mahatma Gandhi) ng Burma na si Aung San Suu Kyi – The Lady and the Peacock.

Pinaka hinangaan kong section ay yung sa Japan. Naroon ang mga libro tungkol sa gyera, tungkol sa kanilang kultura pero ang pinaka-nagustuhan ko ay yung mga librong tungkol sa 2011 Earthquake na halos sumira sa sangkalupaang Hapon. Yung librong 2.46: Aftershocks: Stories from Japan Earthquake na nilathala para makalikom ng pera para sa mga nasalanta. Mayroon pa silang isang libro doon na patungkol sa kung papaano muling nakabangon ang Japan matapos ang lindol noong 2011.

Bukod pa sa mga history books, marami ding mga literature books ng Japan, China, India at iba pa ang isinalin sa Ingles na ibinebenta dun sa bookstore. Bakit kaya walang Florante at Laura o kaya’y Noli Me Tangere dito? Wala bang nagnais magsalin?  Sayang. Napakagagandang kwento. Sayang kung hindi maikukwento. Sayang kung mababaon lamang sa baul.

Bakit kaya walang librong nailathala tungkol sa muling pagbangon ng Pilipinas matapos salantain ng Ondoy at Yolanda habang nakagawa ng librong tungkol sa lindol sa Japan? Dahil ba hindi talaga tayo nakabangon? O dahil wala lang bang magandang naisulat tungkol dito? O ayaw nating isulat kung saan napunta ang mga donasyon ng iba’t ibang bansa? O walang librong pwedeng i-export?

Kung sa kwento lang, napakaraming interesanteng kwento at kasaysayan ng Pilipinas. Kung sa manunulat lang, napakaraming manunulat na napakahuhusay. Kung sa exporting ba tayo nagkukulang, yan ang di ko alam. Pero kung exporting or publishing issues ang humahadlang na makapaglabas ng mga librong Pinoy, sayang naman.

Pero, hindi kaya marami tayong ayaw ikuwento? O maraming natatagong kwento sa likod ng mga kwento at kasaysayan na ating natutunan na ayaw maibunyag?

Sayang at hindi malalaman ng iba kung ano ang nangyari sa atin sa loob ng tatlong siglong pagkabilanggo sa pamumuno ng Espanya.

Sayang at hindi nila malalaman kung ano ang Death March o  kung bakit Tagalog at English ang ating official language.

Sayang at hindi nila malalaman kung sino ang ating mga bayani o kung sino ang ating mga tunay na kaaway.

Sayang di nila makikilala si Jose Rizal, si Magsaysay, si Bonifacio at ang KKK.

Sayang at di nila malalaman kung bakit napakaraming OFW at kung bakit ang Pilipinas ay para na ring Korea, may North at South.

Sayang. Sayang naman.

Halu-halo

Big World, Small Screen

16 Comments

Ang mundo ay bilog. Ang smart phone ay parihaba (kadalasan). Pero ang malaki at bilog na mundo ay napapaloob na ngayon sa smart phone na maliit, manipis at parihaba.

Pantawag. Pantext. Panlaro. Pang-email. Pang-kuha ng litrato. Pang FB. Pang kung ano-anong social media (at mga silbi nito sa atin). Pang-drawing.Pang-trabaho. Pangbayad sa traffic fine. Panghanap ng taxi. Pangpapansin. Pangbook ng restaurant, hotel at flight. Pangbayad sa utang. Pang-hanap ng jowa. Pang-online banking.

mobile phone

Ano pa kaya ang di kayang gawin ng smart phone? (Pangkaskas ng yelo. joke.)

Kamakailan lang ay nabasa ko ang tungkol sa Atom Bank na ilulunsad ng UK sa isang taon kung saan ay walang pisikal na branch, mobile app lang. Isipin mo ‘yon? Magbubukas ka ng account at gagawa ng mga transaksyon lahat sa pamamagitan lamang ng iyong smart phone? Oo nga’t mayroon ngang online banking ngayon pero iba ata yung online banking lang.  Walang pisikal na bangko, app lang. Aba! Hindi kaya mas madali ito? Hindi ka na pipila sa bangko? As long as maganda at maayos naman siguro ang sistema ng app na ito ay walang magiging problema. Kaso nagiging sobrang virtual na talaga ang mundo nito, di kaya? Wala nang tao, sistema na lang.

Ano pa kaya ang maaari nilang gawing app sa hinaharap na hindi na rin mangangailangan pa ng pisikal na branch o opisina? Pwede rin kayang app na lang ang mga sangay ng gobyerno? Paano kaya kung wala ng opisina ang halimbawa ay SSS? Pag-ibig? BIR? Mag-oopen tayo ng account online at magbabayad online?

Darating kaya ang panahon na hindi na mangangailangan ng mga empleyado dahil puro system generated na lang? O kaya ay minimal na ang mga taong nagtatrabaho dahil kaya ng gawin ng sistema ang dating tao ang gumagawa? Mababawasan kaya niyan ang mga kurakot sa mga sangay ng pamahalaan kung puro system generated lahat? Mababawasan din kaya ang kabagalan ng proseso (o ang sadyang pagpapabagal dahil nag-aantay ng pampadulas para bumilis?)

Paano kaya kung pati pagboto ay pwede na din sa pamamagitan ng pag-like sa facebook o kaya ay maimbentuhan na din ng app na online na lang lahat ng pagboto? Mababawasa kaya ang dayaan? O mas madali kaya itong mamamanipula?

Totoong malaki ang epekto ng teknolohiya sa henerasyong ito. Mabilis ang pag-unlad. Napakadaling gawin ang napakaraming bagay. Na-phase out ang mga tulad ng typewriter, walkman, dvd, family computer at nauwi na lang ang lahat sa isang maliit at manipis na parihabang screen.

Kalakip ng mabilis na pag-unlad dala ng teknolohiya ay ang malaking pinag-iba ng henerasyong ipinanganak na puro one click na ang lahat. Isang artikulo sa dyaryong The Times ang sinulat ni Jenni Russell na pinamagatang Narcissism has killed the art of conversation na naghayag ng makabagong paraan ng konbersasyon ng mga tao sa mga pagtitipon. Nadadala na ng mga tao ang “kulturang social media” sa kanilang pang-araw araw na buhay. Ano naman ang kulturang social media?  Iyon ay yung ipaalam natin sa iba kung ano ang kinain nating hapunan kagabi, ano ang suot natin ngayong araw at kung ano ang tatak nito at kung saang usong kapehan ba tayo nakatambay.

We try very hard to be interesting when we should be interested

smartphone generation

Ika nga ni Jenni Russell, ang problema sa kulturang social media ay ang pagpipilit na makapag-post ng mga interesting na bagay para magmukhang interesting ang ating mga buhay, at ang kulturang ito ay nadadala natin hanggang sa tunay na buhay. Kung noong unang panahon ay napakahirap humanap ng tsismis tungkol sa iyong kaaway, ngayon buksan mo lang ang iyong account ay lalatag na ang lahat ng mga ito sa iyong harapan. Siksik, liglig at umaapaw. Kailangan mo lang basahin ang lahat ng nasa iyong newsfeed.

Halos sampung taon na nakakaraan, sa unibersidad ay ipinakilala sa amin ng isang propesor si Dale Carnegie at ang kaniyang librong How to Win Friends and Influence People na kung saan isa sa mga tips kung papaano magiging maganda ang takbo ng conversation niyo ay hulihin ang point of interest ng kausap mo na sobrang taliwas sa naranasan ni Jenni Russell. Parang mas madaling makakuha ngayon ng kaibigan kung madalas ang pag-tag niyo sa isa’t isa o kung parehas kayo palagi ng hashtag.

Sa panahon ngayon, pag inikot mo ang mga mata mo sa loob ng restaurant, mapapansin mo na halos lahat ng mga kumakain (hindi lahat pero karamihan) ay inuuna pa ang pagkuha ng litrato ng pagkain, ng mukha nila kasama ng pagkain, at ng buong lamesa ng mga mukha at pagkain bago pa man magpasalamat sa biyaya at kumain.

Habang kumakain naman ay panay ang check ng cellphone. Sila-sila na nga ang magkakasama, sila-sila pa ang nagsisipag-comment at nagsisipag-like sa pinost na picture o status sa social media. Magkakaharap sila physically pero sa kaniya-kaniyang screen nakaharap ang mga mata at nakatuon ang isip. Bakit pa nga ba sila nagkita-kita? Sana pala ay nag-group chat na lang sila.

Siguro nga ay ito na ang makabagong kultura ng ating malaking mundo na pinaliit ng teknolohiya.

Ikaw, ang iyong mundo ba ay umiikot na lang din sa loob ng maliit na screen?

teknolohiya