Hindi ako nagrereklamo sa bagong slogan ng Department of Tourism kahit na recycle ito ng slogan ng ibang bansa nung 1950’s. Ang ipinagpuputok ng aking butse ay ang sense of priority natin.
Bilang isang Pilipino na alam ang sitwasyon sa bansa, ang reaksyon ko nung makita ko yung bagong slogan ay, “It’s more fun ang alin?”. Kapuri-puri ang efforts ng pamahalaan para i-promote ang ating bansa na bisitahin ng mga banyaga. In turn, nagiging revenue ito na pwedeng nakawin ng mga corrupt government officials o, kung sinusuwerte tayo eh magamit sa pagpapaunlad ng ating ekonomiya.
Hinihikayat ng DoT ang mga Pilipino na anyayahan ang mga banyaga na bisitahin ang Pilipinas at i-promote ang magagandang bagay sa ating bansa. Okay yun. Kayang kaya. Pero pag nagtanong ang foreigner ng, “Is it safe in your country?”. Ano ang isasagot natin?
Sa mga planong proyekto ng DoT na padamihin ang bibisita sa Pilipinas, kasama sana sa plano nila ang makipag-coordinate sa iba pang mga sangay ng pamahalaan natin para malunasan ang problema natin sa corruption at karahasan (maaaring ginagawa na nila ito, kelangan lang ng mas marami pang visible positive results).
Nakakatuwa na naka-engganyo tayo ng napakaraming turista sa ating bansa (ayon sa tala ng DoT). At tunay naman talagang napakaganda ng mga tourist spots sa ating bansa. Pero ilan kaya sa mga banyagang ito ang babalik ulit para bisitahin ang Pilipinas? Ilan kaya sa kanila ang babalik na may magagandang kuwento sa kanilang bansa? Ilan kaya sa kanila ang hindi na nakauwing buhay sa bansa nila?
Kung tayo mang mga Pilipino na mismo eh hindi pa sigurado sa ating kaligtasan sa sarili nating bansa, paano pa kaya yung mga banyagang bumibisita lang?
Gaya nitong mga riding in tandem robbers/killers, ilan na ba ang mga nahuli sa mga ito?
Sa klase ng peace and order sa ating bansa, kahit na gaano kaganda ang idea ng DoT at kahit na gaano pa sila maging ka-effective sa pag-advertise ng bansa natin, aani at aani pa rin ito ng puna (unfair para sa DoT kung tutuusin).
Hindi naman talaga DoT ang pinupuna ng mga tao kundi ang priority natin bilang bansa. Alam ng mga tao na may mas mabibigat na problema ang ating bansa at nagtataka ang marami kung bakit hindi ang pag-address dito ang inuuna nating solusyunan.
Kung uunahin siguro nating ayusin ang mga ilang malaking isyu ng bansa natin, baka kahit hindi na hikayatin ang mga dayuhan eh pupunta sila dito ng kusa.
Kahit parang exaggerated pakinggan, kapag nasa Pilipinas ako, pakiramdam ko eh parang kahit kelan, kahit saan eh pwede akong mamatay. Parang exaggerated talaga, pero heto ang mga naiisip kong sitwasyon na maaaring mangyari:
1. Mapatay dahil napagkamalan ng isang myembro ng gang na myembro ako ng kaaway nilang gang
2. Sumakay sa dyip, maholdap at mapatay
3. Maglakad sa kalsada at mapag-tripan ng adik, masaksak at mapatay
4. Madamay sa isang shoot-out habang nagwi-window shopping sa mall
5. Tamaan ng stray bullet na lumusot sa bubong habang ako’y natutulog
6. Atakihin sa puso sa panonood ng mga nakaka-kunsumeng balita sa tv
7. Mapagkamalan na si Tom Cruise at dumugin ng mga tao, at dahil di ako makahinga sa mga yakap at halik sa akin ng mga kababaihan, patay